...

Jest mi strasznie przykro, że jesteście tak mało wyrozumiałe. Przeprosiłam, że się spóźniłam i wgl, ale musicie też pojąć, że ja nie jestem maszynką. Mam malutkiego, bo 6dniowego, brata, którym też muszę się zająć. Poświęciłabym cały swój wolny czas na pisanie dla was, bo mieć takie grono wiernych czytelniczek to prawdziwy skarb, ale moja mama jest po cesarskim cięciu, ma założone szwy i nie jest jeszcze do końca sprawna. Robię co mogę, żebyście miały kolejne rozdziały jak najszybciej. Ale zrozumcie, że jestem TYLKO człowiekiem i naprawdę jest mi ciężko wyrabiać się ze szkołą, domowymi obowiązkami, opieką nad bratem i blogiem. Równie dobrze mogłabym powiedzieć wam:
ZAWIESZAM BLOGA. NIE MAM NA NIEGO CZASU.
Ale tego nie zrobię, bo zbyt mocno kocham pisanie. Uwielbiam czytać to co piszecie w komentarzach i ogromnie cieszę się zasypiając ze świadomością, że komuś czytanie tego chłamu sprawia frajdę. Nawet nie macie pojęcia jak okropnie się czuję kiedy muszę sobie powiedzieć:
Rozdział musi poczekać.
Jak bardzo boli mnie to, że znów będziecie musiały tyle czekać, że może któraś z was znów zaśnie z myślą, że oto nie wie co stało się w historii Harrego i Alex, bo nie dodałam kolejnej notki. Naprawdę, czuję się w tedy jak ostatnia szuja i mam ochotę złapać kartki, przepisać rozdział dla każdej z was na czysto i dostarczyć osobiście, do rąk własnych każdej z was. Ale po co ja się tak przejmuję, skoro część z was nie potrafi docenić moich wysiłków. Delikatnie rzecz ujmując, trochę się zawiodłam i jest mi strasznie, strasznie przykro...
Lex.